klimatyzacja: 2007

wtorek, 18 grudnia 2007

Zasady montażu klimatyzatorów

Podstawowym zadaniem klimatyzacji i wentylacji jest tworzenie w

pomieszczeniach optymalnych warunków mikroklimatu, czystości i składu powietrza, a więc w efekcie odpowiedniej jakości powietrza. Należy przy tym brać również pod uwagę rozwiązania architektoniczne budynku oraz zastosowane materiały, wyposażenie pomieszczeń itp. Błędne rozwiązania mogą spowodować powstanie w pomieszczeniach mikroklimatu, ocenianego jako dyskomfort przez większość użytkowników. W tym przypadku mamy do czynienia z narzekaniem na złą jakość i zbyt małą ilość powietrza, zaduch, suchość powietrza, nieodpowiednią temperaturę itp.

W celu właściwego doboru wielkości urządzenia potrzebna jest znaczna ilość danych wyjściowych, a są to m.in.:

wielkość pomieszczenia, które należy chłodzić,
jego nasłonecznienie,
grubość ścian,
rodzaj i grubość izolacji,
liczba okien i drzwi,
liczba osób przebywających w pomieszczeniu (palących i niepalących),
moc oświetlenia elektrycznego i innych zysków ciepła.

Poniżej zostały przedstawione najważniejsze zasady montażu:

Urządzenie powinno być zainstalowane w miejscu nie narażonym na bezpośrednie promienie słoneczne.
Należy przewidzieć i doprowadzić instalację elektryczną zasilającą urządzenie.
Jednostka wewnętrzna i zewnętrzna klimatyzatora nie mogą być od siebie zbyt mocno oddalone. Ich maksymalna odległość (pozioma i pionowa) zależy od mocy klimatyzatora i jest określana przez producenta. Wykonanie montażu zgodnie z zaleceniami pozwala na prawidłowe i długotrwałe działanie urządzenia.
Jednostkę zewnętrzną można umieścić na elewacji, na dachu budynku lub balkonie.
Przewody z czynnikiem chłodniczym muszą zostać zaizolowane specjalną antydyfuzyjną izolacją termiczną (kauczukową), która uniemożliwi wykraplanie się wilgoci.
W czasie pracy klimatyzatora w jednostce wewnętrznej powstają skropliny i należy je odprowadzić do kanalizacji lub na zewnątrz budynku, ale w taki sposób, aby nie spływały na osoby przechodzące pod budynkiem i nie niszczyły elewacji. Jeśli skropliny są doprowadzane do kanalizacji, trzeba zainstalować syfon, który zapobiegnie przedostawaniu się do pomieszczenia nieprzyjemnych zapachów albo wykonać podłączenie do syfonu znajdującego się pod umywalką lub zlewozmywakiem. Instalować w miejscu, gdzie drenaż jest ułatwiony.
W odległości 50 cm od urządzenia zewnętrznego nie powinno być żadnych przeszkód, jak np. ogrodzenie, które mogłoby ograniczać wymianę ciepła w skraplaczu. Nie należy instalować urządzenia w miejscu, gdzie swobodny przepływ powietrza jest utrudniony.
Przy wyborze lokalizacji należy wziąć pod uwagę zapobieganie hałasowi, nie należy instalować urządzenia w pobliżu wejść i okien.
Ze względu na liczne zalecenia montażowe firmy sprzedające urządzenia wymagają, by zostały one zamontowane przez autoryzowanych instalatorów.

Wybór najlepszej lokalizacji - jednostka wewnętrzna

Jednostkę wewnętrzną umieszcza się tak, aby zimne powietrze nawiewane do pomieszczenia dochodziło do strefy przebywania ludzi z małą prędkością. W przeciwnym razie osoby przebywające w pomieszczeniu będą narażone na przewiew i mogą się łatwo przeziębić.

Powietrze nawiewane z klimatyzatora nie powinno omywać przedmiotów, których temperatura mogłaby spaść poniżej punktu rosy i wykraplałaby się na nich para wodna. Jest to niebezpieczne dla urządzeń elektronicznych, w których woda może doprowadzić do zwarcia.
Nie należy instalować jednostki w pobliżu źródła ciepła lub pary.
Nie należy instalować urządzenia w miejscu, gdzie swobodny przepływ powietrza jest utrudniony. Powietrze wypływające z klimatyzatora powinno w miarę możliwości obsługiwać całą kubaturę pomieszczenia.

Wybór najlepszej lokalizacji - jednostka zewnętrzna

Jeśli nad jednostką zamontowany zostanie daszek dla ochrony przed bezpośrednim działaniem słońca lub deszczu, należy pamiętać, aby nie ograniczać oddawania ciepła ze skraplacza
Odległość tyłu i boków urządzenia od ściany powinna być większa niż 10 cm. Nie należy stawiać nic bliżej niż 70 cm od przedniej ścianki urządzenia.
W miejscu umieszczenia urządzenia nie powinno być zwierząt lub roślin, które narażone mogłyby być na wypływające gorące powietrze.

niedziela, 2 grudnia 2007

Poziom ciśnienia a poziom mocy akustycznej w systemach wentylacji i klimatyzacji

Obok komfortu cieplnego jednym z parametrów wpływających na dobre samopoczucie użytkowników pomieszczeń jest odpowiedni poziom hałasu. Z reguły, w pomieszczeniach klimatyzowanych najczęstszym źródłem hałasu, obok urządzeń związanych z normalnym eksploatowaniem pomieszczeń (drukarki, komputery, kserokopiarki, itp.), są podstawowe elementy systemów klimatyzacji. Do takich elementów możemy z całą pewnością zaliczyć wszelkiego rodzaju maszyny wirujące takie jak: pompy, sprężarki, wentylatory. Urządzenia te mogą wytwarzać dźwięki zarówno typu materiałowego jak i powietrznego. Hałas pochodzenia materiałowego wynika przykładowo z niewyważenia elementów wirujących, które drgając w ciałach stałych są przenoszone z kolei przez konstrukcję urządzenia i pobudzają do drgań powietrze otaczające urządzenie. Z kolei hałas pochodzenia powietrznego powiązany jest nieodłącznie z przepływem gazu (drgania cząstek powietrza, tarcie, uderzenia hydrauliczne o ruchome elementy maszyny). W niniejszym artykule przedstawiono podstawowe zagadnienia i zależności empiryczne związane z akustyką wyżej wymienionych źródeł hałasu, wykorzystywanych w technice chłodniczej i klimatyzacyjnej.

Zależność pomiędzy poziomem mocy akustycznej a poziomem ciśnienia akustycznego.

Najczęściej podawanymi przez producentów wielkościami określającymi hałas od urządzeń są dwie charakterystyczne wartości: poziom ciśnienia akustycznego (ang. sound pressure level) oraz poziom mocy akustycznej (ang. sound power level). Pomimo tego, iż te dwie wartości są podawane w takich samych jednostkach dB w rzeczywistości są to całkiem różne wartości. Podstawowa różnica pomiędzy nimi jest taka, iż poziom ciśnienia akustycznego jest wartością mierzalną podczas pomiaru (np. sonometrem), natomiast poziom mocy akustycznej nie daje się bezpośrednio zmierzyć. Aby wyjaśnić bardziej dokładnie różnicę pomiędzy tymi dwiema wartościami należy opisać podstawowe wielkości charakteryzujące źródło dźwięku.

Podczas zagęszczeń i rozrzedzeń ośrodka sprężystego powstaje okresowa zmiana ciśnienia powietrza. Ciśnieniem akustycznym p nazywa się średnią kwadratową wartość tegoż ciśnienia (z uwagi na sinusoidalną postać fali suma byłaby równa zero) w ciągu jednego okresu.
Z uwagi na duży zakres odczuwalności ucha ludzkiego 20÷200 000 000 μPa, ciśnienie akustyczne podaje się jako poziom ciśnienia akustycznego w stosunku logarytmicznym do ciśnienia odniesienia, jakim jest dolny zakres czułości ucha ludzkiego p₀ = 20 μPa (2x10^-5Pa).

SPL = 10 lg (p/p₀)²= 20 lg p/p₀

gdzie:
SPL - poziom ciśnienia akustycznego [dB],
p - ciśnienie akustyczne [μPa],
p0- ciśnienie akustyczne odniesienia [μPa].

Po podstawieniu dwóch granicznych wartości z zakresu słyszalności ucha ludzkiego wartość poziomu ciśnienia akustycznego może przyjąć wartości od 0 do 140 dB (gdzie 0 odpowiada dolnemu zakresowi czułości ucha ludzkiego, zaś wartość 140 dB odpowiada granicy bólu ucha ludzkiego).
Moc akustyczną P z kolei wyraża się przez scałkowanie ciśnienia akustycznego emitowanego przez powierzchnię wokół źródła dźwięku.

P=S·p²/(c·ρ)[W]

gdzie:
P - moc akustyczna [W],
S - powierzchnia wokół źródła dźwięku [m²],
p - ciśnienie akustyczne [Pa],
c - prędkość rozchodzenia się dźwięku [cm/s],
p - gęstość powietrza [kg/m³].

W przypadku mocy akustycznej również wykorzystuje się skalę w dB, przy czym wartością odniesienia jest P₀ = 10^-12 W.

SWL = 10 lg P/P₀ [dB]

Po wykorzystaniu odpowiednich wzorów empirycznych otrzymujemy podstawową zależność pomiędzy poziomem ciśnienia akustycznego a poziomem mocy akustycznej:

SWL = SPL + 10 lg (S/S₀) [dB]

gdzie:
SWL - poziom mocy akustycznej [dB],
SPL - poziom ciśnienia akustycznego [dB],
S₀ - pole powierzchni odniesienia: 1 m²,
S-pole powierzchni wokół źródła dźwięku [m²].

Patrząc na powyższy wzór można wysnuć następujące wnioski: wartość poziomu mocy akustycznej może przyjąć wartość równą poziomowi ciśnienia akustycznego, gdy pole powierzchni wokół źródła dźwięku jest równe polu powierzchni odniesienia S₀ = 1m². Jeśli natomiast poziom ciśnienia akustycznego dwóch źródeł dźwięku, dla zobrazowania dwóch agregatów chłodniczych, jest taki sam a jeden z agregatów będzie posiadał większe wymiary, wówczas poziom mocy akustycznej agregatu o większych wymiarach będzie wyższy od agregatu o mniejszych wymiarach, pomimo tego, że obydwa agregaty cechują się identycznym poziomem ciśnienia akustycznego.

Poziom mocy akustycznej jest, zatem wielkością charakterystyczną dla danego źródła dźwięku, ponieważ nie jest zależny od wielu czynników przykładowo takich jak: odległość od źródła dźwięku, absorpcji dźwięku przez materiały otaczające, itp. Na podstawie poziomu mocy akustycznej dokonuje się obliczeń wartości poziomu ciśnienia akustycznego dla określonej odległości od źródła dźwięku. W wielu wypadkach dokonuje się weryfikacji urządzeń kilku firm, porównując podawane wartości hałasu bez zwrócenia uwagi, w jakich wielkościach podawana są hałaśliwość urządzeń. Przykładowo producenci urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych często podają wartości poziomów ciśnienia akustycznego w odległości 10m. W celu dokonania wiarygodnego porównania obu urządzeń należy opierać się tylko i wyłącznie na wartościach poziomu mocy akustycznej. Wartość poziomu mocy akustycznej wiodących producentów urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych jest podawana jako jeden z podstawowych parametrów technicznych urządzeń w programie certyfikacji EUROVENT (jednostki niezależnej potwierdzającej wiarygodność podawanych przez producentów parametrów technicznych urządzeń)

Sumaryczna moc akustyczna dla źródeł dźwięku o takiej samej emisji hałasu

Przedstawione powyżej informacje dotyczące poziomu mocy akustycznej są obowiązujące w przypadku pojedynczego urządzenia. W praktyce spotykane są rozwiązania, w których pracuje kilka urządzeń, o takiej samej lub różnej hałaśliwości, zlokalizowanych obok siebie. W celu określenia sumarycznego poziomu mocy akustycznej kilku źródeł dźwięku cechujących się takim samym poziomem mocy akustycznej sposób postępowania jest bardzo prosty. Do wartości mocy akustycznej pojedynczego źródła należy dodać przyrost głośności wynikający z ilości źródeł dźwięku. Wartość przyrostu głośności dla źródeł dźwięku znajdujących się stosunkowo blisko siebie, można obliczyć za pomocą następującego wzoru:

ΔL=10logn[dB]

gdzie:
n - ilość źródeł dźwięku o takim samym poziomie mocy akustycznej,
ΔL - przyrost głośności.

Przykładowo, gdy w pomieszczeniu pracują trzy identyczne klimakonwektory wentylatorowe o mocy akustycznej SWL = 58 dB każdy, całkowita moc akustyczna wszystkich pracujących wentylokonwektorów będzie następująca:

SWL_tot = SWL+ΔL[dB]

SWL_tot = 58 + 10 log 3 = 58 + 4,8 = 62,8 dB

Dla źródeł dźwięku rozmieszczonych przestrzennie przyrost głośności wynosi:

ΔL = 5 log n [dB]

Sumaryczna moc akustyczna dla źródeł dźwięku o różnej emisji hałasu

Dla określenia sumarycznej mocy akustycznej emitowanej przez klika źródeł dźwięków o różnej głośności należy dokonać sumowania logarytmicznego poszczególnych wartości. Sumowanie logarytmiczne polega na dodawaniu do źródła o większej wartości pewnego przyrostu głośności wynikającego z różnicy hałasu pomiędzy obydwoma źródłami. Przyrost głośności można wyliczyć z następującej zależności:

ΔL=10log(1+10^L1-L2/10)[dB]

gdzie:
SWL1 - poziom głośności źródła 1 [dB],
SWL2 - poziom głośności źródła 2 [dB],
ΔL - przyrost głośności [dB].

Wzór ten również można przedstawić w postaci graficznej (patrz rys. 2)

Następnie należy czynność powtórzyć dla kolejnego źródła. Jeżeli różnica głośności obu źródeł jest większa od 10 dB, przyrost głośności można pominąć z uwagi na jego niską wartość wynoszącą 0,4 dB. Jest to różnica praktycznie nieodczuwalna dla ucha ludzkiego.
Jeśli na zewnątrz budynku znajdują się 3 agregaty wody ziębniczej o poziomie mocy akustycznej odpowiednio: 45, 52 i 58 dB. W celu wyznaczenia całkowitej głośności wszystkich trzech źródeł należy:

1) Obliczyć różnicę głośności 1 i 2 źródła: SWL₁ - SWL₂ = 52 - 45 = 7 dB

2) Dla otrzymanej różnicy odczytać z wykresu lub obliczyć według wzoru (2) przyrost głośności ΔL obu źródeł. Dla 7 dB wartość odczytana z wykresu wynosi około ΔL= 0,8 dB.

3) Wartość przyrostu należy dodać do źródła o większej wartości głośności:
SWL_1-2 = SWL₂ + ΔL = 52 + 0,8 = 52,8 dB.

4) Dla wartości większego źródła SWL₂ powiększonej o przyrost głośności jak powyżej należy powtórzyć sumowanie logarytmiczne dla kolejnego źródła SWL₃:

• SWL₁ - SWL₂ = 58 - 52,8 dB = 5,2 dB
• Dla różnicy 5,2 dB przyrost głośności wynosi ΔL_1-2=1 dB.
• SWL_1-2-3 = SWL₃ + ΔL_1-2= 58 + 1 = 59 dB
5) Całkowita moc akustyczna emitowana przez trzy źródła o podanych wartościach mocy akustycznej wynosi:
SWL_1-2-3 = 59 dB.

Podobnie jest z określeniem dźwięku sumarycznego z poszczególnych pasm oktawowych. Często producenci urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych podają wartości mocy akustycznej dla poszczególnych częstotliwości: 63, 125, 250, 500, 1000, 2000, 4000 oraz 8000 Hz. Określenie sumarycznej mocy akustycznej jest łatwo przeliczalne po wykorzystaniu wskazówek podanych powyżej.

Zmiana poziomu ciśnienia akustycznego w zależności od lokalizacji oraz odległości od źródła dźwięku

Opisane dotychczas wzory empiryczne dotyczyły poziomu mocy akustycznej jako wielkości niezależnej od wielu parametrów. Wartością odczuwalną dla ucha ludzkiego jest poziom ciśnienia akustycznego, który jest zależny od opisanego uprzednio poziomu mocy akustycznej, odległości od źródła dźwięku, lokalizacji w stosunku do powierzchni odbijających dźwięk, chłonności akustycznej ścian (dla pomieszczeń zamkniętych) oraz szeregu innych czynników. Poniżej przedstawiono, w jaki sposób wpływają wymienione czynniki na wartość mierzalnego poziomu ciśnienia akustycznego.

Aby określić wartość ciśnienia akustycznego w pewnej odległości od źródła dźwięku można się posłużyć najprostszym przykładem punktowego źródła dźwięku. Wokół punktowego źródła dźwięku wytworzone pole akustyczne przyjmuje formę kolistą (sferyczną). Według równań przedstawionych w literaturze [1,3] ciśnienie akustyczne dla takiego kształtu w pewnej odległości r wynosi:

SPL = SWL + 10 lg (S₀ / 4π r²) [dB]

po uwzględnieniu S₀ = 1 m², otrzymujemy:

SPL = SWL - 20 lg r- 11 [dB]

gdzie:
SPL - poziom ciśnienia akustycznego [dB],
SWL - poziom mocy akustycznej [dB],
r- odległość od źródła dźwięku [m].

Korzystając z powyższego wzoru, dla przykładu po podwojeniu odległości, poziom ciśnienia akustycznego zmniejszy się w przybliżeniu o 6 dB (20 lg 2 = 20 x 0,301 = 6,02).

W wielu wypadkach często dysponujemy wartością poziomu ciśnienia akustycznego w pewnej odległości od źródła dźwięku (często w odległości 1 m). Aby dokonać obliczeń, w jaki sposób zmieni się poziom ciśnienia akustycznego dla innej odległości (np. 10 m) można dokonać prostej i szybkiej kalkulacji korzystając z poniższego wzoru:

SPL₁ = SPL₂ + 10 lg(r₂ / r₁)²[dB]

gdzie:
SPL₁ - poszukiwany poziom ciśnienia akustycznego [dB],
SPL₂ - znany poziom mocy akustycznej [dB],

r₂ - odległość od źródła dźwięku dla znanego poziomu ciśnienia akustycznego [m],
r1 - odległość od źródła dźwięku dla poszukiwanego poziomu ciśnienia akustycznego [m].

Przykładowo monoblokowy agregat chłodniczy o zmierzonym poziomie ciśnienia akustycznego w odległości 1 m: SPL = 68 dB umieszczony jest na zewnątrz budynku. Aby określić poziom ciśnienia akustycznego w odległości 7 m od urządzenia można wykorzystać powyższy wzór:

SPL = 68+10 lg (1/7)² = 68 + 10 lg (0,0204) = = 68+10 lg (-1,6902) = 68 -16,9 = 51,1 dB

Wartości te dotyczą jednak punktowego źródła dźwięku oraz pola akustycznego swobodnego. W praktyce wartość poziomu ciśnienia akustycznego SPL w określonej odległości r będzie większa w stosunku do wartości wynikającej z zależności podanych powyżej, z uwagi na skutki odbić i określonych (nie punktowych) wymiarów źródła dźwięku. W tabeli 2 podano wartości zmian poziomu ciśnienia akustycznego dla różnych odległości od agregatu o wymiarach: 2930 x 1120 x 1905 mm.

Jak widać wartości te różnią się od wzorów podawanych dla punktowego źródła dźwięku. Niemniej jednak przytoczone wzory pozwalają na orientacyjne określenie wartości poziomów ciśnienia akustycznego w zależności od odległości, należy jednak przy tym pamiętać, że wartości rzeczywiste będą nieznacznie wyższe.

Dokonując obliczeń wartości poziomu ciśnienia akustycznego niezależnie czy w zamkniętym pomieszczeniu czy też otwartej przestrzeni nie można pominąć wpływu lokalizacji źródła hałasu w odniesieniu do powierzchni odbijających dźwięk. Większość producentów urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych podaje wartość poziomu ciśnienia akustycznego dla warunków swobodnego pola dźwiękowego i sferycznego rozchodzenia się fal dźwiękowych. W praktyce takie warunki występują bardzo rzadko i teoretycznie mogłyby wystąpić, gdy urządzenie zostałoby umieszczone w przestrzeni otwartej, bez żadnej powierzchni odbijającej fale dźwiękowe. Wykorzystując wzór podany poniżej można obliczyć, w jakim stopniu wzrośnie hałas dla warunków rzeczywistych, z uwzględnieniem elementów odbijających dźwięk:

SPL = SWL + 10 lg (Q / 4π r²) [dB]

gdzie:
SPL - poziom ciśnienia akustycznego [dB]
SWL - poziom mocy akustycznej [dB]
Q - współczynnik kie-runkowości [-]
r - odległość od źródła dźwięku [m]

Wartość Q jest stosunkiem natężenia dźwięku w kierunku do emitera kulistego o takiej samej mocy. Współczynnik kierunkowości może przyjąć w zależności od lokalizacji źródła dźwięku wartości: 1 (brak powierzchni odbijających), 2 (jedna powierzchnia), 4 (dwie powierzchnie) oraz 8 (trzy powierzchnie odbijające). Jeśli urządzenie zostanie umieszczone pośrodku pomieszczenia możemy taką lokalizację potraktować jako swobodne pole dźwiękowe. Poziom ciśnienia akustycznego dla takiej sytuacji nie ulegnie zmianie. Gdy urządzenie zostanie umieszczone na ziemi pośrodku pomieszczenia lub na otwartej przestrzeni, wówczas mamy do czynienia z jedną powierzchnią odbijającą dźwięk - poziom ciśnienia akustycznego wzrośnie o 3 dB. Jeśli urządzenie umieszczone na ziemi znajdzie się dodatkowo w pobliżu ściany pomieszczenia zamkniętego lub elewacji budynku, poziom ciśnienia akustycznego wzrośnie o 6 dB. Najbardziej natomiast niekorzystną lokalizacją źródła dźwięku jest róg pomieszczenia. W takiej opcji mamy do czynienia z trzema powierzchniami odbijającymi (dwie ściany 1 sufit lub podłoga), dlatego też poziom ciśnienia akustycznego wzrośnie o 9 dB w odniesieniu do wartości obliczonych dla swobodnego pola dźwiękowego (emitera kulistego).

Poziom mocy akustycznej a poziom ciśnienia akustycznego w zamkniętym pomieszczeniu rzeczywistym

W pomieszczeniach zamkniętych najczęściej mamy do czynienia z klimakonwek-torami wentylatorowymi, szafami klimatyzacyjnymi, jednostkami wewnętrznymi bezpośredniego odparowania typu „split", aparatami grzewczo-wentylacyjnymi, itp. Cechą wspólną wszystkich urządzeń jest fakt, iż wszystkie mają w swojej konstrukcji wentylator, najczęściej promieniowy bądź poprzeczny, który jest głównym źródłem hałasu w pomieszczeniu. Wentylator może zostać zabudowany w instalacji na różne sposoby, stąd też poziom mocy akustycznej powinien być podawany przez producentów urządzeń w zależności od kategorii instalacji (zabudowy wentylatora w sieci). Rozróżniamy, zatem:

■ Lw (A_tot), całkowity poziom mocy akustycznej dla instalacji typu A- wolny wlot i wylot (po stronie króćca ssawnego, tłocznego, od obudowy oraz silnika);
■ Lw (A_in), poziom mocy akustycznej po stronie wolnego wlotu, typ instalacji A;
■ Lw (A_out), poziom mocy akustycznej po stronie wolnego wylotu, typ instalacji A;

■ Lw (B_in), poziom mocy akustycznej po stronie wolnego wlotu, typ instalacji B;
■ Lw (B_out), poziom mocy akustycznej po stronie przyłączonej instalacji kanałowej na tłoczeniu, typ instalacji B;
■ Lw (B_in+cas), poziom mocy akustycznej po stronie wolnego wlotu oraz od obudowy, typ instalacji B;
■ Lw (C_in), poziom mocy akustycznej po stronie przyłączonej instalacji kanałowej na ssaniu, typ instalacji C;
■ Lw (C_out), poziom mocy akustycznej po stronie wolnego wylotu, typ instalacji C;
■ Lw (C_out+cas), poziom mocy akustycznej po stronie wolnego wylotu oraz od obudowy, typ instalacji C;
■ Lw (D_in), poziom mocy akustycznej po stronie przyłączonej instalacji kanałowej na ssaniu, typ instalacji D;
■ Lw (Dout), poziom mocy akustycznej po stronie przyłączonej instalacji kanałowej na tłoczeniu, typ instalacji D;
■ Lw (D_cas), poziom mocy akustycznej od obudowy, typ instalacji D.

Należy zaznaczyć, iż hałas emitowany przez silnik jest mniejszy od hałaśliwości wirnika wentylatora o wartość w przybliżeniu 6 dB(A). Największy hałas jest natomiast emitowany po stronie ssącej wentylatora. W przybliżeniu poziom mocy akustycznej po stronie króćca ssawnego wentylatora daje się łatwo określić za pomocą następującego wzoru Allena:

SWL = Lws + 10 lg V+ 20 lg Δp [dB]

gdzie:
SWL- poziom mocy akustycznej po stronie
ssawnej wentylatora [dB]
Lws - poziom mocy akustycznej właściwej [1±4 gdy V = m³/h lub 37±4 dB gdy V = m³/s],
V- strumień objętościowy powietrza przetłaczanego przez wentylator [m³/h, m³/s],
Δp - spiętrzenie wentylatora [Pa]

Projektant w oparciu o podane poziomy mocy akustycznej oraz pp uwzględnieniu pozycji urządzenia w pomieszczeniu, dokonuje szczegółowych obliczeń tłumienia kanałów wentylacyjnych, sufitów podwieszanych i innych elementów dźwiękochłonnych w celu uzyskania informacji o poziomie ciśnienia akustycznego w pomieszczeniu. Wzór ujmujący zależność pomiędzy poziomem mocy akustycznej a poziomem ciśnienia akustycznego w rzeczywistym pomieszczeniu przedstawia się następująco:

SPL = SWL + 10lg [(Q / 4 π r²+ (4/R_c)][dB]

gdzie:
SPL - poziom ciśnienia akustycznego [dB],
SWL - poziom mocy akustycznej [dB],
Q - współczynnik kierunkowości [-],
r- odległość od źródła dźwięku [m],
Rc- stała pomieszczenia; R_c = S x α_av / (1-α_av) [m²],
S - całkowita powierzchnia ścian otaczających źródło dźwięku w pomieszczeniu [m²],
α_av- średni współczynnik pochłaniania dźwięku.

Pierwszy człon równania związany z kształtem emitowanego dźwięku opisano uprzednio. Zasady przyrostu ciśnienia akustycznego pozostały takie same:

■ brak powierzchni odbijających - sferyczna forma dźwięku, współczynnik kierunkowości 1, przyrost poziomu ciśnienia akustycznego: 0dB;
■ jedna powierzchnia odbijająca-współczynnik kierunkowości 2, kształt 1/2 kuli, przyrost SPL: 3 dB;
■ dwie powierzchnie odbijające - kształt 1/4 kuli, współczynnik kierunkowości: 4, przyrost SPL: 6 dB;
■ trzy powierzchnie odbijające - współczynnik kierunkowości: 8, kształt 1/8 kuli, przyrost SPL: 9 dB.

Drugi człon równania uwzględnia pochłanianie fal dźwiękowych przez powierzchnie otaczające. Dźwięk może być zaabsorbowany lub odbity, co powoduje pewne trudności podczas obliczeń (jednakże w pomieszczeniu możliwa jest różnica rzędu 20 dB pomiędzy poziomem ciśnienia akustycznego a poziomem mocy akustycznej). Średni współczynnik pochłaniania dźwięku α_av powinien zostać wyliczony na podstawie znanego pola powierzchni poszczególnych ścian, rodzaju materiału i jego współczynnika pochłaniania:

α_{av =}_{1/S (S1} x α₁+ S₂ x α_{2 +}S₃x α₃...)

Współczynnik pochłaniania dźwięku α jest zależny nie tylko od rodzaju materiału, ale również od częstotliwości dźwięku. Z tego powodu niezbędne są obliczenia SPL na podstawie mocy akustycznej dla poszczególnych pasm oktawowych.

Ocena głośności przez ucho ludzkie

Częstotliwość fali dźwiękowej jest związana z wrażeniem wysokości, natomiast poziom ciśnienia akustycznego, SPL jest związany z wrażeniem głośności sygnału. Jednak wrażenie głośności tonu, dla zadanego poziomu ciśnienia akustycznego, zależy od jego częstotliwości. Układ słuchowy człowieka jest najbardziej wrażliwy w zakresie częstotliwości 1÷5 kHz. Poza tym zakresem, tj. dla częstotliwości niższych i wyższych, czułość układu słuchowego pogarsza się. Na rysunku 4 przedstawiono krzywe równego poziomu głośności. Przykładowo ton o częstotliwości 100 Hz wymaga poziomu ciśnienia akustycznego SPL = 1 dB, aby był postrzegany jako równogłośny z tonem o częstotliwości 1 kHz o poziomie ciśnienia akustycznego SPL = 40 dB. Z tego powodu producenci urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych podają wartości poziomów mocy akustycznej i poziomów ciśnienia akustycznego ważonego krzywą korekcyjną typu A -dB(A). Są to wartości, w których uwzględniono filtry typu A. Filtr taki różnicuje wyniki pomiarów poziomu ciśnienia akustycznego w różnych zakresach częstotliwości, aby otrzymać symulowaną czułość ucha ludzkiego.

Podsumowanie

W artykule ujęto podstawowe wzory empiryczne wykorzystywane w akustyce oraz opisano przykłady i tok obliczeń umożliwiający ich wykorzystanie w technice klimatyzacyjnej. W biuletynach technicznych producentów często są podawane poziomy hałasu emitowanego przez urządzenia jako różne wartości np. poziom ciśnienia akustycznego z odległości 1, 3, 5, 10 m, dla warunków swobodnego pola dźwiękowego lub półsferycznej formy rozprzestrzeniania dźwięku, poziom mocy akustycznej, itp. Przytoczone podstawowe zagadnienia z akustyki pozwolą na weryfikację podawanych parametrów technicznych. Często w czasopismach branżowych dokonuje się porównania lub prezentacji reklamowej urządzeń o bardzo małej głośności.

Wielokrotnie sprężarkowym agregatom chłodniczym przypisywane są SPL rzędu 50-60 dB(A) w odległości 1m od urządzenia i warunkach swobodnego pola dźwiękowego. Należy zwrócić uwagę, iż dotyczy to urządzeń o małej mocy chłodniczej. Nie jest możliwe uzyskanie takich wartości dla urządzeń o wydajności ziębienia rzędu 1500 kW. Poziom emitowanej mocy akustycznej zależy bowiem m.in. od mocy na wale silnika napędowego sprężarki i wentylatora, a moce te są spore, gdyż sprężarka przetłacza duże strumienie masowe czynnika chłodniczego, zaś wentylator tłoczy duży strumień objętościowy powietrza w celu odprowadzenia znacznych ilości ciepła skraplania. Należy zatem odnosić się z pewnym dystansem do podawanych wartości głośności urządzeń lub potwierdzać wiarygodność parametrów technicznych np. w niezależnej jednostce badawczej EUROVENT.

LITERATURA
[1] H. RECKNAGEL, E. SPRENGER, W. HONMANN, E. R. SCHRAMEK: Poradnik Ogrzewanie + Klimatyzacja. Wydanie 1 Gdańsk 1994.
[2] H.J. ULLRICH: Technika Chłodnicza. Poradnik. Tom 2. Wydanie 1 Gdańsk 1999.

[3] W.T.W. CORY „Relationship between Sound Pres-sure and Sound Power Levels” - EUROVENT.
[4] A. RACZYŃSKI: „Analiza teoretyczna i badania wentylatorów dachowych w aspekcie energochłonności i emisji hałasu (cz. II)" Chłodnictwo&Klimatyzacja 7/(77), Lipiec 2004.
[5] Materiały szkoleniowe KLIWEKO BTH.

Autor: mgr inż. Bartłomiej Adamski - członek PZITS O/Kraków

Źródło:

piątek, 23 listopada 2007

Pozwolenie na klimatyzator

Czy instalując klimatyzator split w oknie na parapecie zewnętrznym, a nie na ścianie musze mieć zgodę administracji lub wspólnoty mieszkańców? Nie planuję mocowań do ściany budynku tylko do parapetu i ramy okna. Mieszkanie jest moją własnością i mieści się na drugim piętrzę.

Szanowny Panie, proponuję skontaktować się z administracją, (najczęściej wymagana jest zgoda właściciela budynku) gdyż jak zauważyliśmy z pytań od Państwa wielu mieszkańców narzeka na klimatyzatory zewnętrzne montowane w okolicach okien, balkonów swoich sąsiadów, gdyż emitują one w zależności od różnych parametrów i jakości urządzenia pewien poziom hałasu, który bywa dla niektórych uciążliwy. Sugeruję zatem aby zwrócił się Pan o zgodę do właściciela budynku, on zapewne zażąda parametrów technicznych od producenta, aby wykluczyć zbyt głośne urządzenie.
Z poważaniem, Agnieszka Pióro
specjalista ds. marketingu Daikin Airconditioning Poland Sp. z o.o.

źródło: http://www.muratordom.pl

piątek, 16 listopada 2007

Pompa ciepła w klimatyzacji - zimą grzeje, latem chłodzi

Dotychczas zajmowaliśmy się pompą ciepła w roli źródła energii cieplnej dla c.o. i c.w.u. Okazuje się, że pompa ciepła doskonale radzi sobie również z chłodzeniem pomieszczeń i może efektywnie współpracować z systemem wentylacji. A są to sprawy nie mniej ważne niż ogrzewanie – wystarczy spojrzeć obok na krzywą duszności, czyli zależność odczucia duszności od temperatury i wilgotności.

Rozpatrzymy cztery tematy. Najpierw dwa sposoby chłodzenia pompą ciepła, nazywane aktywnym i pasywnym. Następnie zastosowanie pompy ciepła w roli rekuperatora, czyli urządzenia odzyskującego ciepło z powietrza usuwanego z pomieszczenia lub wciąganego do pomieszczenia. Nie sposób też pominąć w tym miejscu roli gruntowych wymienników ciepła. Będzie to czwarty temat tego artykułu.

Chłodzenie aktywne

Każda pompa ciepła teoretycznie nadaje się zarówno do ogrzewania jak i chłodzenia. Przecież pompa ciepła to lodówka, tyle że pracująca odwrotnie. Dokonajmy zatem odwrócenia funkcji pompy ciepła i uzyskamy chłodziarkę. Pompy ciepła mogą więc służyć zarówno jako źródła ciepła jak też jako chłodziarki. Aby wykorzystać pompę ciepła do chłodzenia pomieszczeń, wystarczy odwrócić zarówno kierunek tłoczenia sprężarki jak i zawór rozprężający, zmieniając tym samym kierunek przepływu czynnika chłodniczego i, oczywiście, kierunek przepływu ciepła.

Można to zrealizować według schematu odwracalnej pompy ciepła, pokazanego na schemacie poniżej, przy czym w układzie rys. 1a pompa pracuje w trybie ogrzewania, a w układzie rys. 1b – w trybie chłodzenia. W obiegu czynnika chłodniczego sprężarkę podłączono przez zawór czterodrożny, który pozwala odwracać kierunek jej włączenia. Dołączono też równolegle do zaworu rozprężającego drugi identyczny zawór lecz skierowany w przeciwną stronę. Zawór trójdrożny pozwala włączyć w obwód jeden z dwóch zaworów rozprężających.

W trybie ogrzewania rys. 1a sprężarka tłoczy gazowy czynnik chłodniczy do wymiennika ciepła systemu grzewczego (c.o. i c.w.u.). W wymienniku czynnik skrapla się oddając ciepło do systemu grzewczego. Przez przełączenie zaworu czterodrożnego sprężarka działa w kierunku przeciwnym, zatem skraplacz i parownik zamieniają się rolami rys. 1b, i ciepło jest odbierane (parownik) z systemu grzewczego, schładzając jego czynnik (np. wodę w instalacji podłogowej, nazywaną w tym trybie pracy wodą lodową).

Schemat działania odwracalnej pompy ciepła w trybie:

Następnie to ciepło jest oddawane przez wymiennik (skraplacz) do układu dolnego źródła (np. do solanki w kolektorze gruntowym). Oczywiście, odwrócony jest też kierunek włączenia zaworu rozprężającego.

W trybie ogrzewania pompa ciepła ma trochę większą moc i sprawność, niż w trybie chłodzenia. Wynika to stąd, że energia elektryczna pobierana przez sprężarkę zamienia się w ciepło, które w trybie ogrzewania dodaje się do ciepła pobieranego z dolnego źródła. W trybie chłodzenia ta dodatkowa energia cieplna również powstaje w sprężarce, pogarszając jednak w tym przypadku bilans chłodzenia.

Praktycznie każdy producent ma w swojej ofercie pompy ciepła odwracalne lub jest w stanie zaoferować taką pompę na zamówienie. Jednak pompa ciepła z opcją chłodzenia jest droższa, nawet do 30%, mimo że tryb chłodzenia uzyskuje się przez niewielkie zmiany konstrukcyjne i programowe.

W niektórych rozwiązaniach (np. VATRA) pompa odwracalna pracując w trybie chłodzenia aktywnego wytwarza wodę lodową do klimatyzowania pomieszczeń, a jednocześnie zużywa pobierane ciepło do ogrzewania c.w.u. Mamy więc „dwa w jednym”, tj. można powiedzieć, że klimatyzacja jest realizowana za darmo przy okazji podgrzewania c.w.u. Gdy temperatura c.w.u. osiągnie pewną graniczną wartość, następuje przełączenie układu i ciepło pobierane z wody lodowej jest oddawane do dolnego źródła (np. do solanki w kolektorze gruntowym).

Chłodzenie pasywne

Można powiedzieć, że pompa ciepła w tym rozwiązaniu nie pracuje, gdyż sprężarka jest wyłączona. Korzysta się z możliwości naturalnego schładzania (funkcja „natural cooling”) pomieszczeń czynnikiem z dolnego źródła (solanka lub woda) oddającym ciepło do gruntu. Jak wiemy, grunt ma temperaturę ok. 10°C, a więc niższą od temperatury w pomieszczeniach.

Ze względu na wysoką temperaturę powietrza w lecie, funkcja „natural cooling” jest oczywiście niemożliwa w pompach powietrze/woda. W pompach z gruntowym dolnym źródłem ten tryb pracy wymaga niewielkich zmian konstrukcyjnych – dodatkowego wymiennika z układem odpowiednio sterowanych zaworów trójdrożnych i pomp obiegowych rys. 2.

Programator wyłącza sprężarkę pompy ciepła i pracują tylko pompy obiegowe układu pierwotnego B oraz wtórnego E, a zawory trójdrożne C, G włączają wymiennik ciepła chłodzenia D. Zatem woda z ogrzewania podłogowego F, przepływając przez wymiennik D, oddaje swoje ciepło czynnikowi obiegu pierwotnego (solance w kolektorze gruntowym, lub wodzie w układzie dwóch studni). Schładzana woda instalacji połogowej odbiera ciepło z pomieszczenia.

Do chłodzenia pomieszczeń można stosować również instalację nadmuchową, działającą poprzez klimakonwektory lub kasetony sufitowe. Instalacja nadmuchowa ma prostsze sterowanie, gdyż wymaga tylko zastosowania czujnika temperatury powietrza wewnątrz pomieszczeń, który wyłączy system chłodzenia, gdy temperatura spadnie poniżej zadanej wartości. W przypadku podłogówki lub innej instalacji płaszczyznowej (ściennej lub sufitowej), poza czujnikiem temperatury, konieczny jest również czujnik wilgotności, aby automatyka wyłączała system chłodzenia, gdy powietrze osiąga wilgotność bliską punktu rosy.

Chodzi o to, aby uniknąć skraplania się wilgoci z powietrza na chłodnej powierzchni podłogi. Porównując różne rozwiązania chłodzenia pomieszczeń, można je uszeregować w kolejności od najgorszych do najlepszych. Najgorszym rozwiązaniem jest zastosowanie grzejników wodnych, zresztą nie zalecane również do ogrzewania pompą ciepła. Do chłodzenia tym bardziej się nie nadaje, ze względu na niewielką powierzchnię grzejników, a więc słabą wymianę ciepła. Ponadto, grzejniki są montowane nisko przy podłodze, a ciepłe powietrze zbiera się wysoko przy suficie.

Lepszym rozwiązaniem jest chłodzenie zimną wodą krążącą w rurach podłogówki. Wprawdzie wymiana ciepła może się odbywać wyłącznie przez promieniowanie, gdyż ciepłe powietrze nie opada na dół, ale chłodzenie odbywa się całą powierzchnią podłogi. Skuteczność chłodzenia podłogowego można znakomicie poprawić przez wywołanie krążenia powietrza.

W przypadku stosowania instalacji podłogowej zarówno do ogrzewania jak i chłodzenia, należy zadbać o to, by rury były płytko zagłębione pod posadzką (<1>Najlepszym rozwiązaniem są konwektory wyposażone w wentylator z regulowanym strumieniem chłodnego powietrza.

Takie rozwiązanie umożliwia szybkie i skuteczne schładzanie pomieszczeń, a także precyzyjną regulację klimatu w pomieszczeniu. Jednak stosowanie klimakonwektorów zarówno do chłodzenia jak i do grzania jest nie najlepszym rozwiązaniem, gdyż grzanie podłogowe ma swoje charakterystyczne zalety, a wadą klimakonwektorów jest generowany przez nie lekki szum, który podczas grzania w nocy może być dokuczliwy.

Najlepszym wyjściem jest stosowanie obu rozwiązań razem, tj. podłogówki wykorzystywanej wyłącznie do ogrzewania w zimie oraz klimakonwektorów używanych wyłącznie w lecie do chłodzenia. W lecie po schłodzeniu pomieszczeń w ciągu dnia, można wyłączyć szumiące klimakonwektory na noc.

Warto zwrócić uwagę na dwie zalety systemu pasywnego. Pierwszą jest bardzo duża efektywność energetyczna, czyli bardzo niskie koszty eksploatacji, wynikające wyłącznie z niewielkich strat mocy (około 300 W) w pracujących pompach obiegowych. Drugą zaletą jest korzystny wpływ pracy w trybie chłodzenia na regenerację termiczną dolnego źródła wyziębionego po zimowym sezonie grzewczym. W trybie chłodzenia dolne źródło jest podgrzewane ciepłem pobieranym z pomieszczenia.

Wentylacja z rekuperacją

Pompy ciepła powietrze/woda oraz powietrze/powietrze można w różnorodny sposób stosować do wentylacji i klimatyzacji pomieszczeń. W systemie wentylacji wywiewnej rys. 3 rolą pompy ciepła jest „zagospodarowanie” ciepła traconego wraz z wywiewanym powietrzem.

Trzeba tu zaznaczyć, że we współczesnych domach, szczelnych i dobrze termoizolowanych, wentylacja ma dominujący udział (40-50%) w stratach ciepła. Odzyskanie 70-90% ciepła z powietrza wywiewanego ma więc istotne znaczenie ekonomiczne. Ciepło odzyskiwane z wywiewanego powietrza jest w pompie ciepła zużywane najczęściej do ogrzewania c.w.u., a niekiedy nawet do ogrzewania wody w instalacji c.o.

Świeże powietrze napływa do domu z zewnątrz przez nawiewniki rys. 3. W lecie istnieją możliwości pobierania ciepła z gorącego powietrza wciąganego do budynku z zewnątrz, przy czym pobrane ciepło służy do podgrzewania c.w.u., a niejako „przy okazji” osiągamy efekt klimatyzacji, tj. schłodzenia świeżego powietrza, napływającego z zewnątrz do domu.

Gruntowy Wymiennik Ciepła (GWC)

To świetne, coraz częściej stosowane w polskich domach rozwiązanie. Prosta budowa (szczegółowe informacje można znaleźć m.in. na www.taniaklima.pl) pozwala wykonać GWC samodzielnie przy niewielkich kosztach materiałów – kilka tysięcy złotych. Dla domu jednorodzinnego o powierzchni ok. 150 m2 wystarczy kilka m3 czystego żwiru wsypanego do jamy o głębokości do 3 m rys. 4.

Powietrze wsysane z atmosfery, przepływając przez złoże żwirowe, wymienia ciepło ze złożem, którego temperatura niezależnie od pory roku jest stała na poziomie +10°C (± 2°C). Zatem w lecie gorące powietrze się ochładza (np. z +30°C do +20°C), a w zimie mroźne powietrze się nagrzewa (np. z -20°C do 0°C). Warto dodać, że powietrze jest nie tylko chłodzone (w lecie) lub nagrzewane (w zimie), ale również nawilżane lub osuszane, a także filtrowane.

GWC może więc spełniać następujące funkcje:

klimatyzacja w lecie, tj. schłodzone, uzdatnione powietrze może być wprost wdmuchiwane do pomieszczeń;
klimatyzacja w zimie, przy czym powietrze wstępnie podgrzane w GWC przepływa przez rekuperator, gdzie ogrzewa się dodatkowo ciepłem pobieranym z powietrza usuwanego z pomieszczeń na zewnątrz;
w zimie wspomaganie pracy pompy ciepła powietrze/woda. Poprzez odgałęzienie do pompy ciepła rys. 4 powietrze wstępnie ogrzane w GWC spełnia rolę dolnego źródła dla pompy ciepła. Podwyższenie temperatury powietrza (dolnego źródła) o 10 do 20°C pozwala zwiększyć sprawność pompy ciepła nawet o 50%. W ten sposób GWC ma istotny udział w zasilaniu energią cieplną systemu c.o. i c.w.u.

Można też spotkać bardzo zaawansowane technologicznie rozwiązania GWC, oferowane przez firmy jako specjalne produkty. Na przykład system płytowy GWC, oferowany przez firmę PRO-VENT pod nazwą GEO-System, albo produkt firmy REHAU pod nazwą AWADUKT Thermo, wyróżniający się zastosowaniem antybakteryjnych rur. Są to produkty zalecane do domów energooszczędnych, w szczególności pasywnych.

źródło: http://www.budujemydom.pl

piątek, 2 listopada 2007

Klimatyzowane koszule

Japoński technik Kouzi Ichigaya zaprojektował specjalną koszulę na upały, wyposażoną w wentylatory, która zasilana jest m.in. za pomocą kabla USB.

Po obu stronach tylnej części koszuli zostały umieszczone wiatraki, które chłodzą miejsce najbardziej przylegające do krzesła, co zdaniem projektanta ma poprawiać komfort pracy. Prędkość obrotów obydwu wentylatorów można regulować za pomocą dołączonego kabla USB ze specjalnym regulatorem.

Klimatyzowana koszula może również czerpać zasilanie z czterech baterii AA lub zasilacza samochodowego. W chwili obecnej dostępne są modele z krótkim rękawem, w wersji damskiej i męskiej.

źródło informacji i zdjęć: 4press.pl, gizmodo.com

piątek, 26 października 2007

Klimatyzacja zimą

Klimatyzacja to w samochodzie duże udogodnienie. Jednak należy o nią dbać nie tylko w okresie letnim, ale także w zimie, kiedy staje się pomocna np. podczas odparowywania szyb.

Zima to doskonały okres na sprawdzenie stanu układu klimatyzacyjnego z dwóch powodów. Po pierwsze minęły ciepłe miesiące, w których klimatyzacja używana była bardzo często, co mogło spowodować pojawienie się jakichś wad. Po drugie, ewentualny przegląd urządzenia w okresie zimowym jest z reguły tańszy. Serwisy oraz salony samochodowe właśnie wtedy organizują promocje, dzięki którym za taką usługę można zapłacić znacznie mniej niż w lecie. Jest jeszcze jeden istotny element o którym mówi Cezary Grys, właściciel serwisu Bosch Car Service z Głogowa.

"Utarła się opinia, że przegląd klimatyzacji to pora przed sezonem letnim. Jednak nic bardziej mylnego. Nowe systemy posiadają sprężarki bez tradycyjnych sprzęgieł elektromagnetycznych, co oznacza, że układ pracuje stale "zapięty", więc sprawność działania jest równie ważna w okresie letnim jak i zimowym."

I to właśnie sprężarka jest jednym z najważniejszych elementów klimatyzacji, która podczas przeglądu zostaje poddana szczególnej kontroli. W sprężarce znajduje się sprzęgło i olej, które także podlegają dokładnemu przeglądowi. Podczas przeglądu sprawdza się, czy szczelność całego układu, przyłączy i zaworów działa poprawnie, aby nie dochodziło do najdrobniejszych wycieków oleju, które mogą okazać się zabójcze dla sprężarki. A wówczas nie pozostaje nic innego, jak całkowita wymiana elementu z kosztami sięgającymi nawet 2 500 tys. zł.

"Podczas przeglądu klimatyzacji sprawdzane jest także ciśnienie robocze panujące w układzie, po stronie wysokiego i niskiego ciśnienia" - dodaje Cezary Grys. "Ten pomiar pozwala stwierdzić poprawność działania praktycznie całego systemu. Do czynności kontrolnych zalicza się także sprawdzenie wentylatora chłodnicy klimatyzacji oraz pomiar temperatury wewnątrz pojazdu."

W zimie kierowcy często muszą walczyć z zaparowanymi szybami. Tutaj bardzo przydaje się sprawnie działająca klimatyzacja oraz jej filtr kabinowy, który minimum raz w roku musi zostać wymieniony na nowy. Aby układ klimatyzacyjny działał poprawnie, powinno się go włączać przynajmniej raz na tydzień, na minimum 10-15 minut. Filtr kabinowy zapewnia ponadto świeże powietrze w aucie, pozbawione pyłków i drobnoustrojów.

Specjaliści zalecają przeprowadzanie przeglądu klimatyzacji co rok. Koszt takiego zabiegu wynosi średnio 150 zł.

źródło: http://www.motogazeta.mojeauto.pl

poniedziałek, 1 października 2007

Czy klimatyzacja może być przyczyną przeziębień?

Urządzenia klimatyzacyjne, podobnie jak każde inne, powinny być właściwie dobrane i użytkowane.
Stosowanie klimatyzacji ma na celu zapewnienie w pomieszczeniu komfortu cieplnego. Składa się na to odpowiednia temperatura w pomieszczeniu, właściwe rozprowadzenie powietrza przez klimatyzator, wilgotność powietrza.
Bardzo istotnym czynnikiem, zwłaszcza przy nasilonym upale, jest utrzymywanie różnicy temperatury wewnątrz i na zewnątrz nieprzekraczającej 8^oC. Gdy okres przebywania ludzi w klimatyzowanym pomieszczeniu jest krótszy niż 3 godziny, różnica temperatur nie powinna przekraczać 5^oC. Związane jest to z koniecznością aklimatyzacji ludzi do warunków otoczenia.
Przy właściwie zaprojektowanej klimatyzacji strumień nawiewanego powietrza nie powinien wywołać uczucia przeciągu.
Zależnie od indywidualnych możliwości montażu i preferencji użytkownika klimatyzator powinien być tak zlokalizowany, by ruch powietrza był jak najmniej odczuwalny, a prędkość nawiewu nie przekraczała wartości dopuszczalnych.
Wskazane jest, aby klimatyzator pracował przy najniższych prędkościach nawiewu powietrza chłodzącego. Reasumując, właściwie dobrana klimatyzacja poprawi warunki panujące w pomieszczeniu nie przyczyniając się do przeziębień przebywających w nim osób.

niedziela, 16 września 2007

Wentylacja mechaniczna zdecentralizowana

W polskiej normie PN/B-03430 dopuszczono stosowanie takiej wentylacji, „działającej niezależnie w każdym mieszkaniu (lub jego poszczególnych pomieszczeniach) i uruchamianej okresowo przez użytkownika mieszkania, pod warunkiem skutecznego zabezpieczenia przed możliwością dotarcia usuwanego powietrza do innych mieszkań". W katalogach firmowych można spotkać określenie wentylacja jednorurowa, które pochodzi z języka niemieckiego, ponieważ systemy tego rodzaju oferowane na naszym rynku pochodzą głównie z krajów niemieckojęzycznych, gdzie są szeroko stosowane. Nazwa system wentylacji jednorurowej podkreśla jego ważną cechę, tzn. stosowanie wspólnego przewodu pionowego do podłączania wielu wentylatorów znajdujących się w pomieszczeniach w nie wyposażonych.

System ten działa na zasadzie wentylacji podciśnieniowej. Zainstalowane wentylatory w pomieszczeniach, gdzie powstaje najwięcej zapachów i wilgoci, takich jak kuchnie, łazienki, toalety wytwarzają podciśnienie w całym mieszkaniu. Podciśnienie powoduje statyczny napływ świeżego powietrza poprzez elementy nawiewne umieszczone w ścianach zewnętrznych budynku w pomieszczeniach mieszkalnych: w pokoju dziennym, gabinecie, sypialniach. Następuje wymiana powietrza w tych pomieszczeniach, ponieważ panujące podciśnienie wymusza dalszy przepływ powietrza do strefy przejściowej, tzn. korytarza, holu, przedpokoju i dalej do pomieszczeń higeniczno-sanitarnych i kuchni, skąd za pośrednictwem wentylatorów, podłączonych do wspólnych pionowych przewodów wentylacyjnych, odprowadzane jest na zewnątrz budynku. Wymiana powietrza w mieszkaniu odpowiada przy tym ilości powietrza odprowadzonej przez wentylatory, pod warunkiem, że zostanie zapewniony dopływ świeżego powietrza realizowany za pośrednictwem elementów nawiewnych. Dla zagwarantowania prawidłowego funkcjonowania wentylacji w mieszkaniu elementy nawiewne należy montować w sypialniach, pokojach dziecięcych i dziennych.

Elementy nawiewne muszą posiadać określone własności:

• skuteczne tłumienie hałasu z zewnątrz,

• ochrona przed opadami atmosferycznymi i przeciągami,

• możliwość zmiany przekroju przepływu i zamknięcia,

• samoczynne ograniczenie wielkości max. strumienia,

• ochrona przed insektami,

• filtr powietrza,

• łatwość czyszczenia dzięki możliwości wyjmowania części wewnętrznych.

Należy zwrócić uwagę na właściwy rodzaj dobranego nawiewnika. W systemie wentylacji jednorurowej należy stosowaç nawiewniki ciśnieniowe, ponieważ ich automatyka zapewnia wystarczający dopływ powietrza w momencie zapotrzebowania (gdy wentylatory pracują) i ograniczenie przepływu do minimum (gdy wentylatory nie pracują). Nawiewniki sterowane wilgotnością w pomieszczeniu nie spełniają tych wymagań, dlatego nie zaleca się ich stosowania w systemie wentylacji jednorurowej.

Zalety systemu
Wentylatory umieszczone w kuchni, łazience i WC są podłączone do wspólnych pionów wentylacyjnych, w zależności od producenta możliwe jest podłączenie kilkudziesięciu wentylatorów na 20 i więcej kondygnacjach. Urządzenia pozwalają na stosowanie rur spiro do budowy pionów o małych przekrojach, utrzymując założoną wydajność przy jednoczesnej pracy innych wentylatorów w pionie.

Taki sposób odprowadzania powietrza posiada wiele zalet:

• pozwala zaoszczędzić wiele powierzchni użytkowej w budynku,

• eliminuje źródło hałasu na dachu (wentylator dachowy), wymagające bardzo często stosowania kosztownych nasadowych tłumików hałasu lub dodatkowych konstrukcji ograniczających emisję hałasu,

• znacząco redukuje awaryjność działania wentylacji (uszkodzenie jednego wentylatora nie ma żadnego wpływu na funkcjonowanie pozostałych),

• gwarantuje utrzymanie założonej wydajności w granicach dopuszczalnej tolerancji niezależnie od stopnia obciążenia systemu oraz warunków atmosferycznych,

• pozwala użytkownikowi na indywidualne sterowanie wydajnością zasadniczą wentylatora w zależności od jego potrzeb, tzn. intensywność wentylacji zostaje okresowo zwiększona w momencie rzeczywistego na nią zapotrzebowania (system jest energooszczędny),

• ogranicza zużycie materiałów i komponentów (np. nie ma potrzeby stosowania dodatkowych tłumików),

• upraszcza montaż, co oznacza znaczną redukcję czasu pracy i kosztów robocizny, w dużym stopniu wyklucza błędy wykonawcze, nie ma potrzeby pracochłonnej regulacji,

• nie wymaga dodatkowych zabezpieczeń przeciwpożarowych (są zintegrowane z obudową wentylatora w wykonaniu przeciwpożarowym).

Zalety te przekładają się wprost na zmniejszenie koszów ponoszonych przez inwestora, co należałoby uwzględnić przy kalkulacji opłacalności stosowania wentylacji jednorurowej. Natomiast każdy użytkownik otrzymuje nowoczesną, energooszczędną i skuteczną wentylację, jednocześnie bardzo tanią w eksploatacji.

Urządzenia
Urządzenia stosowane w tego typu systemach składają się z dwóch podstawowych elementów, obudowy i wkładu (jednostki) wentylatora. Takie rozwiązanie pozwala na stosowanie wielu kombinacji urządzeń, zgodnie z założeniami projektowymi instalacji wentylacyjnej. Obudowy wentylatorów przeznaczone są zarówno do montażu podtynkowego (szczególnie w nowych budynkach), jak również do montażu natynkowego (w nowych i istniejących budynkach). Dostępne są wykonania z ochroną przeciwpożarową. Ważnym elementem konstrukcyjnym każdej obudowy jest szczelna klapa zwrotna umiejscowiona w króçcu wywiewnym. Warunkiem poprawnego funkcjonowania systemu jest całkowite wyeliminowanie możliwości przedostawania się powietrza wywiewnego usuwanego z określonego pomieszczenia do innego, podłączonego do tego samego pionu wentylacyjnego. Konstrukcja klapy zwrotnej pozwala na swobodne usuwanie powietrza przez wentylator do przewodu głównego pionu wentylacyjnego. Natomiast w okresie przerw w pracy wentylatora jest całkowicie i szczelnie zamknięta za pośrednictwem sprężyny powrotnej.

Wkłady wentylatorów posiadają najczęściej stopniowaną wydajność w zakresie 30-100 m3/h, co pozwala na ich stosowanie w kuchniach i pomieszczeniach higeniczno-sanitarnych, dla których normowe wymagania odnośnie minimalnych wydajności odprowadzanego powietrza wynoszą od 30 do 70 m3/h. Wkłady wentylatorów wyposażone są w zintegrowane układy sterujące, które pozwalają na wybór właściwego rodzaju pracy:

• wentylacja jednostopniowa okresowa (uruchamiana przez użytkownika),

• wentylacja dwustopniowa: podstawowa (ciągła) i okresowa (wyższy bieg), obecnie najczęściej stosowana w budynkach wielorodzinnych.

• wentylacja ze sterowaniem interwałowym okresowa (uruchamiana przez użytkownika lub po upływie określonego czasu włączana automatycznie),

• wentylacja WC ze zwłoką czasową,

• wentylacja łazienki w zależności od wilgotności,

• wentylacja z czujnikiem ruchu,

• wentylacja dwóch pomieszczeń (np. łazienki i WC) jednym urządzeniem.

Uważny Czytelnik może zadaç pytanie: Jaki jest poziom hałasu w pomieszczeniu, w którym został zainstalowany taki wentylator? Pytanie jest uzasadnione i bardzo istotne. Każdy wentylator jest źródłem hałasu, a jednym z podstawowych warunków, jakie powinna spełniać wentylacja w mieszkaniu jest jak najmniejszy poziom hałasu. Marzeniem projektantów, inwestorów, instalatorów i użytkowników jest wentylator, którego prawie nie słychaç. Wiodące firmy oferują urządzenia, które mogą pracowaç całodobowo w kuchniach i pomieszczeniach sanitarnych w mieszkaniach przy wydajności nominalnej 60 m3/h (zgodnie z PN87/B-02151/02), a dla wydajności 30 m3/h poziom ciśnienia akustycznego został zredukowany poniżej 30 dB(A).

Ochrona przeciwpożarowa
System wentylacji jednorurowej wymaga zastosowania ochrony przeciwpożarowej przy podłączeniu do wspólnego przewodu głównego więcej niż dwóch mieszkań w budynkach mieszkalnych. Koncepcja ochrony przeciwpożarowej przy stosowaniu wentylacji jednorurowej polega na wykorzystaniu pionowego kanału murowanego lub betonowego na całej wysokości budynku jako samodzielnej strefy pożarowej, w której umieszczone zostają przewody główne pionów wentylacyjnych. Podłączenie dowolnego wentylatora systemu do przewodu głównego wymaga zastosowania klapy odcinającej, zapobiegającej rozprzestrzenianiu się pożaru między strefami pożarowymi. Klasa odporności ogniowej klapy odcinającej systemu powinna wynosiç EI 30 dla budynków klasy „D" i „E" oraz EI 60 dla budynków klasy „B" i „C". Klapa odcinająca jest wyposażeniem obudowy wentylatora w wykonaniu przeciwpożarowym. Ponieważ nie ma zharmonizowanych norm europejskich odnośnie ochrony pożarowej dla tego systemu, producent lub dostawca powinien posiadaç Aprobatę Techniczną ITB w Warszawie, potwierdzającą klasę odporności ogniowej urządzeń minimum EI 60. Klasa ta oznacza, że obudowa wentylatora wraz z szybem wentylacyjnym mają szczelność i izolacyjność ogniową nie mniejszą niż 60 minut.

źródło: http://www.klimatyzacja.pl/index.php/podSa/art_went/743/743

wtorek, 11 września 2007

Wentylacja mechaniczna centralna

Wentylacja mechaniczna centralna, ze wspólnym przewodem zbiorczym, do którego podłączone są pomieszczenia z wielu mieszkań, jest korzystna ze względu na niewielką powierzchnię zajmowaną przez instalację wentylacyjną. Jednak dla prawidłowego funkcjonowania tego systemu, z uwagi na właściwe zabezpieczenie akustyczne, jak również wyeliminowanie przenikania zapachów, wymagana jest praca ciągła. W związku z tym w instalacjach centralnych z zastosowaniem konwencjonalnych wentylatorów dachowych lub kanałowych odprowadzana jest duża ilość ogrzanego powietrza wentylacyjnego na zewnątrz, co prowadzi do dużych strat energii. Pracochłonne wyregulowanie instalacji, mała odporność systemu na nieuprawnione ingerencje użytkowników w okresie eksploatacji oraz hałas wewnątrz i na zewnątrz budynku to istotne wady wentylacji centralnej, których eliminacja podnosi znacznie koszty całego systemu.

źródło: http://www.klimatyzacja.pl/index.php/podSa/art_went/743/743

poniedziałek, 10 września 2007

Wentylacja grawitacyjna

Wentylacja grawitacyjna, jak każdy rodzaj wentylacji naturalnej jest niekontrolowana, co może prowadziç zarówno do dużych strat energii, jak również do niskiej jej wydajności, spowodowanej m.in. szczelną konstrukcją budynku. Obecnie nie dopuszcza się jej stosowania w budynkach wysokich i wysokościowych, jednakże w pozostałych budynkach następstwem jej niedoskonałego działania jest często zły stan higieniczny powietrza i szkody spowodowane wysoką wilgotnością. Wentylacja grawitacyjna posiada istotną wadę, szczególnie dla inwestorów, zajmuje dużo miejsca w budynku, ograniczając cenną obecnie powierzchnię użytkową.

źródło: http://www.klimatyzacja.pl/index.php/podSa/art_went/743/743

niedziela, 2 września 2007

Wentylacja

Zdarza się w niektórych domach, mieszkaniach, zakładach pracy, ze pomimo stosowania urządzeń chłodzących powietrze (klimatyzatorów), osoby przebywające w tych pomieszczeniach maja wrażenie braku powietrza. Pojawiają się wówczas typowe dla takiego stanu rzeczy objawy tzw. bóle i zawroty głowy, mdłości , osłabienie, ogólne wyczerpanie, brak możliwości skoncentrowania się, nieuzasadnione depresje, podrażnienie oczy, nosa i gardła. Co się dzieje? Otóż w pomieszczeniu o plastikowych, szczelnie zamocowanych i nie otwieranych oknach nie stosuje się, albo zakłada zbyt słabe systemy wentylacyjne. Zdarza się, że nie nawiewają one świeżego powietrza z zewnątrz a jedynie wyciągają zużyte powietrze z pomieszczenia. Dopiero otwarcie drzwi, albo okien na dłuższy okres czasu jest w stanie poprawić powietrze wewnątrz lokalu i poprawia się także samopoczucie przebywających tam osób. Sytuacja taka nie jest ewenementem, ponieważ wiele osób w swoich biurach czy mieszkaniach nowych bądź dopiero wyremontowanych czuje się źle, ponieważ nie wiedzą, że szczelnie wstawione okna i dobre uszczelnienie starych powodują oszczędność zużycia energii, ale powodują jednocześnie znaczne ograniczenie przepływu świeżego powietrza.
W pomieszczeniach wzrasta wówczas wilgotność powstaje niebezpieczeństwo rozwoju różnych organizmów w przegrodach budowlanych. To z kolei powoduje pogorszenie się jakości powietrza w pomieszczeniach ze względu na to, iż nie są z nich wówczas usuwane zapachy np. z organizmu człowieka, dymu tytoniowego, pary wodnej, z WC, ale także z mebli, zasłon, dywanów, materiałów budowlanych. Ponadto gazy, pary i zapachy powstają wewnątrz budynku - podczas jego czyszczenia, a z zewnątrz dostają się nieszczelności przegród zewnętrznych (spaliny samochodowe, dym z kominów i pył uliczny).
Poprawa jakości powietrza w pomieszczeniu jest możliwa jedynie poprzez stale odnawianie go powietrzem świeżym. Według badań higienicznych konieczna jest wymiana powietrza na poziomie minimum 0,5-1,0 wymiany na godzinę. Wyższe wartości powinny być przyjmowane dla mieszkań palaczy lub gdy kubatura przypadająca na jedna osobę jest nieduża. Właściwe wentylowanie pomieszczeń nie musi oznaczać od razu dużych wydatków. Okazuje się, że wiele z naszych mieszkań posiada własną infiltrację, czyli samoczynną wymianę powietrza przez nieszczelności w przegrodach budowlanych (drzwiach, oknach) wywołaną różnicą ciśnień miedzy pomieszczeniem i otoczeniem pod wpływem wiatru lub różnicy temperatur. Są jednak przypadki, że budynki posiadają specjalne do tego celu przewidziane przegrody budowlane wykorzystujące działanie wiatru i naturalny ruch konwekcyjny powietrza i taką ciągłą wymianę powietrza nazywa się areakcją.
W wielu naszych mieszkaniach w bloku mamy do czynienia z wentylacją grawitacyjną. Jest to przewietrzanie pomieszczeń w sposób ciągły, a nawiewanie i wywiewanie powietrza odbywa się z pomocą ciągu naturalnego przez pionowe kanały wentylacyjne wprowadzone w ponad dach budynku. Jeśli nie posiadamy i tego typu urządzenia wentylacyjnego to pozostaje tradycyjne przewietrzanie, czyli otwieranie okien lub drzwi wykorzystując naturalną różnicę ciśnień po obu stronach przegród budowlanych.

Można również zastosować wówczas wentylację mechaniczną. Tu istnieją trzy rodzaje wentylacji:

1. wentylacja mechaniczna nawiewna – (nadciśnieniowa) – to doprowadzanie powietrza do pomieszczenia w sposób zorganizowany, w wyniku powstałego nadciśnienia następuje wypływ powietrza do pomieszczenia przez otwory w przegrodach budowlanych w sposób zorganizowany lub niekontrolowany,
2. wentylacja mechaniczna wywiewna (podciśnieniowa) - to usuwanie powietrza z pomieszczenia w sposób zorganizowany, w wyniku powstałego podciśnienia następuje napływ powietrza do pomieszczenia przez otwory w przegrodach budowlanych w sposób zorganizowany lub niekontrolowany
3. wentylacja mechaniczna nawiewno-wywiewna – to zorganizowany sposób doprowadzania i odprowadzania zbilansowanej ilości powietrza wentylującego pomieszczenie, ale dla zapewnienia odpowiedniego stanu powietrza w pomieszczeniu jest to najwłaściwszy sposób wentylacji, chociaż wymaga on stosowania dwóch układów przewodów (nawiewnych i wywiewnych)

Doprowadzanie powietrza i jego rozdział następuje za pomocą wentylatorów nawiewnych i wywiewnych, wykorzystując do tego sieci przewodów wentylacyjnych, wyposażonych w odpowiednie otwory nawiewne i wywiewne (kratki wentylacyjne). W zależności od doboru większej lub mniejszej ilości powietrza nawiewnego w stosunku do powietrza wywiewanego, stwarza się w wentylowanym pomieszczeniu nadciśnienie względnie podciśnienie w odniesieniu do wolnej atmosfery albo tez w stosunku do pomieszczeń sąsiadujących. urządzeniach tych celowa jest praca wyłącznie na powietrzu zewnętrznym.
Zastosowanie urządzeń wentylacyjnych ma sens tylko wtedy, gdy dzięki nam osiągnięte parametry powietrza znajdują się w granicach uprzednio określonych. Im bardziej zacieśni się przedział tych parametrów tym trudniej jest utrzymać je przy pomocy nie zawsze odpowiedniej obsługi. Tak więc w zależności od wielkości danego urządzenia wentylacyjnego od jego przeznaczenia i wymaganej dokładności, konieczne jest jego wyposażenie w mniej lub bardziej kosztowne elementy sterowania i regulacji.

źródło: http://www.termooptima.com.pl/index.php?cid=7

piątek, 31 sierpnia 2007

Klimatyzacja samochodu

Nowoczesny samochód powinien mieć klimatyzację. Nawet najelegantszy pojazd bez tego urządzenia wydaje się niepełnowartościowy.

Klimatyzacja pełni dwie role - obniża temperaturę we wnętrzu przy upalnej pogodzie i osusza powietrze. W samochodach stosuje się dwa rodzaje urządzeń klimatyzacyjnych – manualne i automatyczne.

Użytkowanie klimatyzacji

W przypadku klimatyzacji automatycznej trzeba ustawić żądaną temperaturę na panelu sterującym i włączyć urządzenie na pracę automatyczną (AUTO). Automat zapewnia utrzymanie założonej temperatury bez względu na warunki zewnętrzne. W klimatyzacji ręcznej włączamy przycisk uruchamiający klimatyzację i podnosimy lub obniżamy temperaturę we wnętrzu pojazdu za pomocą regulatora ogrzewania systemu wentylacji auta. Gdy jest za zimno, zwiększamy ogrzanie, gdy za ciepło, przesuwamy regulator w kierunku minimum.

Zawsze włączona

Klimatyzacja powinna być użytkowana stale, bez względu na porę roku, także jesienią i zimą. Gdy klimatyzacja pracuje, do kabiny dostaje się osuszone powietrze, co znakomicie poprawia warunki jazdy w czasie opadów i dużej wilgotności powietrza. Efektem jej działania jest brak parowania szyb. Ciągła praca klimatyzacji chroni sprężarkę przed przedwczesnym zużyciem i kosztownymi w naprawach awariami. Krążący w pracującym układzie czynnik chłodniczy rozprowadza olej, który smaruje trące się części sprężarki. Jeżeli klimatyzacja nie działa, olej osadza się w jej różnych częściach. Po ponownym uruchomieniu klimatyzacji, przez czas potrzebny do rozmieszenia oleju w czynniku chłodniczym i rozprowadzeniu po całym układzie, sprężarka pracuje z niedostatecznym smarowaniem. Z tego powodu przerwa w pracy klimatyzacji nie powinna trwa więcej niż tydzień, także w zimie. Każdy układ klimatyzacji jest Fot. Hella: Klimatyzację trzeba serwisować raz do roku i mieć stale włączoną. Okresowe wyłączanie klimatyzacji, np. w zimie, powoduje w konsekwencji uszkodzenie sprężarki. technicznie zabezpieczony przed pracą w nieodpowiednich warunkach. Jeżeli warunki na to nie pozwolą, system sterowania i zabezpieczenia wyłączy klimatyzację.

Serwisowanie

Przyczynami nieprawidłowego działania klimatyzacji są uszkodzenia mechaniczne poszczególnych elementów, złe działanie instalacji elektrycznej, utrudniony przepływ powietrza w wyniku zabrudzenia filtra kabinowego, skraplacza lub parownika. Diagnozowanie usterek wymaga użycia odpowiedniego sprzętu.

Przyczyną zmniejszenia wydajności lub nie działania klimatyzacji może być wyciek czynnika z układu. Jeżeli ilość czynnika w układzie zmniejszy się o 50 proc., klimatyzacja przestaje schładzać wnętrze pojazdu.

Co roku należy wymieniać filtra kabinowy, którego zadaniem jest oczyszczanie powietrza nawiewanego do kabiny pojazdu z kurzu, pyłków roślin, drobnoustrojów, zarodników grzybów. Zanieczyszczony filtr kabinowy zwiększa obciążenie silnika dmuchawy, co prowadzi do jego przegrzania i uszkodzenia. Zanieczyszczenia z powietrza zasysanego do kabiny auta osadzają się także w kanałach i przewodach układu wentylacji, które należy okresowo czyścić.

Trzeba też skontrolować, czy krople wody spływające z parownika wydostają się na zewnątrz samochodu. Jeżeli tak się nie dzieje, znaczna ilość skroplin wpływa do wnętrza samochodu i wnika w materiał dywaników i wykładzin głuszących instalowanych na podłodze auta.

Smarowanie
Nawet najprostszy układ klimatyzacji ma kilka elementów, które sterują jego pracą. Uszkodzenia czujników ciśnienia, temperatury lub niesprawne połączenia instalacji elektrycznej mogą być przyczyną zatrzymania działania klimatyzacji lub poważnych i kosztownych awarii. Uzupełnianie oleju w układzie ma na celu zapewnienie należytego smarowania sprężarki. Sprężarka jest najdroższym elementem składowym układu klimatyzacji. Kontrola ilości i uzupełnienie czynnika w układzie pozwala na utrzymanie założonej wydajności układu klimatyzacji. Ponieważ w układzie krąży olej, musi być on filtrowany. Znajdujący się w układzie filtr-osuszacz dodatkowo wyłapuje wodę, której małe ilości w sposób naturalny dostają się do wnętrza układu poprzez przewody elastyczne. Filtr trzeba wymieniać co dwa lata.

Czynności kontrolno obsługowe powinny być wykonywane regularnie, co rok, najlepiej przed okresem wzmożonego wykorzystywania pojazdu.

Koszt corocznego serwisu klimatyzacji, to wydatek rzędu 220 zł. Naprawa uszkodzonej sprężarki, wywołana brakiem regularnej opieki, kosztuje 10 razy więcej. Nie warto oszczędzać na serwisie.

Przez rozpoczęciem jazdy w lecie trzeba przewietrzyć wnętrze auta, a w początkowym okresie jazdy można ustawić pracę układu na obiegu wewnętrznym. W czasie upałów nie należy ustawiać temperatury w kabinie niżej niż 7 - 9 stopni od tej na zewnątrz. W czasie dłuższej podróży podczas każdego postoju pojazdu trzeba wietrzyć wnętrze i dużo pić, najlepiej niegazowaną wodę mineralną. Klimatyzacja osusza powietrze, co prowadzi do wysychania śluzówek. Układ dysz systemu wentylacji samochodu trzeba ustawiać tak, by nawiew powietrza nie był skierowany na ciała pasażerów.

źródło: http://www.motofakty.pl/artykul/klimatyzacja_jest_w_modzie.html

środa, 29 sierpnia 2007

Oczyszczacze powietrza

Oczyszczacze powietrza szczególnie polecane są alergikom, Dzięki wielostopniowym systemom filtrowania (najczęściej na bazie włóknin lub siateczek metalowych i węgla aktywnego lub wody) wychwytują kurz, pyłki kwiatów i roślin, dym z papierosów, zapachy i inne mikroskopijne zanieczyszczenia znajdujące się w powietrzu. Urządzenia z filtrem wodnym dodatkowo jonizują i nawilżają powietrze.

Sposób zasilania: oczyszczacze są urządzeniami elektrycznymi podłączanymi do prądu 230 V lub zasilacza 12 V. Dostępne są też modele przenośne podłączane do zapalniczki samochodowej.

Eksploatacja: aby zapewnić prawidłowe działanie urządzeń, filtry w czasie eksploatacji należy regularnie (co miesiąc) czyścić - zwykle wodą lub wodą z dodatkiem detergentu lub preparatu wskazanego przez producenta), a po czasie określonym w instrukcji wymienić. Przy prostszych modelach użytkownik powinien sam pamiętać o czyszczeniu, w bardziej zaawansowanych lampki kontrolne informują o stopniu zabrudzenia filtrów i konieczności ich czyszczenia lub wymiany.

Regulacja wymiany oczyszczanego powietrza: w najprostszych modelach regulacja natężenia przepływu oczyszczanego powietrza ustawiana jest manualnie, bardziej zaawansowane mogą być zdalnie sterowane elektronicznym pilotem.

Parametry urządzeń: oczyszczacze pozwalają na filtrowanie powietrza z natężeniem przepływu 30-300 m sześc./godz., co w pomieszczeniach o powierzchni 25 m kw. oznacza nawet pięciokrotną wymianę powietrza w ciągu godziny. Urządzenia te są dość ciche (62 dB). Ważą kilka kilogramów.